English:
Today is our last day. I can notice by every face I see. Including myself. 22 days I have smiled, but today I can’t really. I met such nice people and I really like all of them and tomorrow, when we arrive in Amsterdam, it will take some time before we meet up again.
So I had breakfast with Walter and Erik at Tim Hortons. I bought a lot. Because I knew we were going to fly and I couldn’t get sick this time. Besides, I just liked the food and it was our last day. So I bought two bagels. One with cheese, one with raisins and cinnamon. I also bought a Nanaimo bar, and a blueberry muffin for lunch. Yes, lots of food today. Back at the hotel we sat together and we talked about our highlights. We also said an early goodbye to Jacob. Not much later we drove towards the airport.
At the airport we had to wait a long time. Not that it mattered though, because I enjoyed all the time being with my group. Every second I had to cherish. I bought some more souvenirs for mom, dad and my brother and we ate a slice of pizza. I was already hungry again. At 15:45pm we departed. Bye, Canada! I hope to see you soon again!
I was glad that I felt myself yawning quite fast. As long as I could sleep, than I wouldn’t get sick. That was the first thing I did. Sleep. So many days I lived on adrenaline. Constantly seeing new things, constantly getting up early and going to bed late at night. It was wonderful, but also very heavy. After a short nap we got our diner, and I went to the back to chat with some of my group mates.
Back to my seat to watch two movies. First up was “Brasserie Valentijn”. It was Dutch and about Valentine’s day. The second movies was called “Fashion Chicks”. Also Dutch, but better than the first one. After arrival I said goodbye to all of my new friends. Damn, such things are hard to do, but it is good to know that I’m going to meet up with some of them quite soon.
When I walked out of the gate I saw mom and dad. However, when they turned around I also saw one of my best friend and I pushed everyone away to run towards them. I was so shocked seeing her, as I didn’t know she was coming! We all hugged and cried and it felt so special. In these 23 days I had missed them of course, but I also had a wonderful time. It felt good to see them again.
Finally home I also saw my pets again. A tail going from the left to the right and a smile on its face. Finally seeing my dogs and cats again. Finally home sweet home.
Nederlands:
Vandaag is onze laatste dag. Ik merk het aan alle gezichten om me heen. Inclusief aan mijn eigen gezicht. 22 dagen heb ik rondgelopen met een lach op mijn gezicht, maar vandaag lukt het niet. Ik heb zo’n ontzettend leuke mensen ontmoet en vanaf morgen zal ik een hoop van hen een lange tijd niet meer zien.
Mijn dag begon nog normaal. Samen met Erik en Walter had ik ontbijt gehaald. Ik bij Tim Hortons, zij daartegenover bij Blenz. Ik wilde niet weer ziek worden in het vliegtuig, dus ik kocht best wel wat eten. Twee bagels als ontbijt, een blauwe bessen muffin en een Nanaimo bar. Zo had ik tenminste iets om te eten als lunch. Oh, en natuurlijk de chocolademelk. Ons ontbijt duurde niet heel erg lang, dus al snel zaten we met z’n allen op het terras voor het hotel. Nog een bedankje voor Jacob en een laatste keer samen zitten.
Toen naar het vliegveld. Ja, wachten duurt altijd lang. Niet dat het op dit moment heel erg was hoor. Ik wilde alle tijd die ik met ons samen had goed besteden. Het duurde immers niet meer lang of we zouden gaan vliegen, en daarna zouden onze wegen grotendeels weer scheiden. Op het vliegveld had ik ondertussen alweer honger gekregen en een groot stuk pizza was dan ook de oplossing. Nog even snel wat souvenirs halen, en het vliegtuig in. Om kwart voor 4 vlogen we aan. Doei Canada! Hopelijk tot snel!
Ik was blij dat ik mezelf al vrij snel voelde gapen. Slapen betekende misschien dat ik niet ziek zou worden. Dat was dan ook het eerste wat ik deed. Slapen. Zo veel dagen heb ik op adrenaline geleefd. Je ziet zo veel nieuwe dingen en je nachten zijn zo kort. Ja, daar kies ik dan wel voor, maar je kunt natuurlijk maar 23 dagen genieten en daar wilde ik alle gebruik van maken. Na een korte slaap stond het diner al weer klaar en toen ik dat eenmaal op had, was ik wakker genoeg om even met m’n groepsgenootjes te kletsen.
Eenmaal terug in mijn stoel ben ik maar twee films gaan kijken. Erg veel concentratie had ik niet, dus het werden twee makkelijke, Nederlandse films. Fashionchicks & Brasserie Valentijn. De eerste was daarbij wel een stukje leuker, als ik eerlijk mag zijn. Nog een ontbijtje en een paar uur later stonden we dan eindelijk op het vliegveld. Daar kwam het moeilijkste moment. Doei zeggen tegen iedereen. Veel langer had het niet moeten duren, want dan waren waarschijnlijk de tranen gekomen. Vermoeidheid en ook echt verdriet. Ik ga ze missen joh.
Toen ik uit de gate kwam zag ik mam en pap al staan. Ik stond te zwaaien en wachtte tot ze omdraaiden. Toen dat echter gebeurde zag ik ook dat een van mijn beste vriendinnen ernaast stond. Die zag ik oprecht niet aankomen. Ik heb volgens mij verschillende mensen opzij geduwd en ben naar ze toe gerend. Echt heel raar. Je hebt ze zo lang niet gezien, en natuurlijk wel gemist, maar ik heb ook 23 fantastische dagen gehad. Toch fijn om ze weer even in het echt te zien!
Thuis stonden ook mijn huisdieren te wachten. Een kwispelende staart van links naar rechts en een hoop aandacht vragen van mijn hond. Dat doet ook weer goed. Home sweet home.
