English:
What was supposed to be a nice, easy 9 hour flight, turned out to be quite a disaster for me. It probably were the nerves, that got me so damn sick My neighbours were german, if anyone cares to know, and they weren't looking very nice to me. So as we got in the plane, one by one, I still felt fine. Then we went to vancouver. Again, that should not have been a problem. But as we departed I almost imidiately felt my stomach turning upside down. That eventually turned out in a quite bad flight.
Nonetheless, the flight had some good things as well. Such as the fact that the stewardesses were so nice to me. As soon as I told one of them that I wasn't feeling so well, she took me to the back of the plane. Everyone talked and calmed me down. Karen, as the chief stewardess was called, asked me so many things that we ended up having such a wonderful conversation. In the end she gave me a beautiful blue bracelet that I'm now wearing 24/7. So while these ladies were also working, I did have some time alone. (Read; 7 hours) But thankfully my groupmates showed up several times and I got to know some of them so well already.
I now see that I haven't even mentioned them before. So here are the names: Walter, Wilco, André, Erik, Sjoerd, Thea, Vera, Sanne, Sanne, Liselotte, Marion and Jacob, our guide!
All of them such nice people. I also talked to an indian girl, Rishika, who was going to visit friends for about 10 days. She was already travelling for 14 hours and had 9 to go. That is definitely a long, long trip. I hope she has had so great days.
After so many talks to so many people I had to go back to my original seat. That didn't turn out so well. Threw up in the end anyway. Oh, and because I haven't mentioned it, I was so extremely sick I only ate two mini buns which weren't so good, an apricot-oatmeal bar and some mentos. So it couldn't have been much.
Then we landed, and met Jacob. Yes, I already mentioned him but I'm writing this a day too late. Jacob got us to the Sandman Hotel and we ate Korean barbeque in a nearby restaurant. Not my kind of food, but I managed to eat something after nine hours.
After dinner, Liselotte and I went straight to bed. We share the room tonight. So goodbye day 1!
Nederlands:
Wat een leuke vliegreis had moeten worden, werd een soort van ramp in mijn geval. Het waren waarschijnlijk gewoon de zenuwen, die me zo ziek hebben gekregen, maar dat maakt het niet minder vervelend. Mijn Duitse buren waren ook niet echt meelevend jammer genoeg. Maar ik zal even bij het begin beginnen. Toen we een voor een het vliegtuig binnen druppelden, voelde ik me nog prima. Richting Vancouver. Dat zou geen problemen moeten opleveren. Ik had al vaker deze afstand gevlogen. Maar goed, dat bleek niet het geval, want tijdens het opstijgen kwam het gevoel al aanzetten. Misselijk vanaf de eerste seconde en nog 9 uur daarna...
Toch zaten er ook hele positieve aspecten aan de vlucht. Ten eerste het feit dat ik geweldige stewardessen om me heen had. Toen ik tegen een van hen zei dat ik me niet lekker voelde, mocht ik mee naar achteren in het vliegtuig om even tot rust te komen. Karen, de hoofdstewardess, was ontzettend lief. Ze vroeg me van alles en dat eindigde in een geweldig gesprek. Op het eind kreeg in een prachtig blauw armbandje, dat ik nu 24/7 draag. Ik heb ook nog wat tijd (lees; 7 uur) alleen gehad, omdat de dames natuurlijk ook moesten werken. Gelukkig heb ik in deze tijd heel wat groepsgenootjes een stuk beter leren kennen.
Ik zie nu pas dat ik ze nog niet voorgesteld heb, dus hier komen de namen:
Walter, Wilco, André, Erik, Sjoerd, Thea, Vera, Sanne, Sanne, Liselotte, Marion en Jacob, onze tour gids!
Allemaal zo ontzettend lief! Ook heb ik een meisje uit India ontmoet, Rishika. Zij ging vrienden opzoeken voor de komende 10 dagen, en had er al een reis van 14 uur opzitten. Een hele lange reis voor haar dus. Ik hoop dat ze een geweldige tijd heeft gehad.
Na al die praatjes met zo veel verschillende mensen, moest ook ik uiteindelijk naar mijn eigen stoel terug. Dat bleek geen goed plan. Tijdens de daling gebeurde het alsnog. Ik moest overgeven. 'Gelukkig' had ik niet zo veel gegeten. Alleen twee minibroodjes, een abrikozen-granenreep en een klein rolletje Mentos. Veel had het dus niet kunnen zijn.
Na de landing, kwam de ontmoeting met Jacob. Enthousiasteling nummer 1. Ik weet dat ik hem al benoemd heb, maar dat komt omdat ik dit bericht een dag te laat schrijf in mijn reisdagboek. Jacob bracht ons naar het Sandman Hotel en we aten Koreaanse bbq in een restaurant op loopafstand. Niet echt mijn lievelingseten, maar ik was al lang blij met een gevulde maag.
Na het eten gingen Liselotte gelijk naar bed. Zo'n vlucht is best vermoeiend. Doei dag 1!